CO PERMISO DE FLAVIA COMPANY VOU PUBLICAR TRADUCIDO UN DOS SEUS TEXTOS, PARA QUE VEXADES QUE ESTÁN BEN E VOS ANIMEDES A SEGUIR LÉNDOA
SER
UN PEIXE GORDO
O
pai e o neno soben á limusina unha asollada mañá de domingo. O pai, tras
consultar o reloxo, ordena ao chofer que os leve ao acuario. O neno entretense
durante o camiño cun videoxogo mentres o pai dá indicacións por teléfono a
algún dos seus empregados, á vez que follea a prensa que atopou pulcramente
ordenada xunto ao asento. O automóbil detense. “Espérenos aquí”, di o pai ao
chofer. E co único obxectivo de tranquilizarse a si mesmo, engade: “Non
tardaremos nada”. Acto seguido baixa e diríxese con solemnidade cara á entrada
do recinto. O neno ségueo de cerca, con estudado silencio. Ao redor deles faise
un baleiro, a xente déixalles paso.
Unha
vez dentro, coma se en efecto estivesen sós, pai e fillo marchan con fría
comodidade por diante de todos os acuarios. Van lentos, pero sen pausa, ata que
finalmente o neno se para ante un daqueles acuarios, que lle chamou a atención.
Nel hai un peixe enorme, gris, simétrico e sobrio. Diríase, pola súa forma e os
seus movementos, que é obeso. Xunto a el hai outro peixe, copia perfecta do
primeiro, pero en pequeno. Permanecen pegados ao cristal, coa vista fixa no que
se lles pon diante. Lonxe deles, ao fondo, outros peixes, máis pequenos de
cores e formas variadas, mestúranse e rózanse ao pasar.
Os
peixes grises están quedos fronte ao pai e ao fillo. “A min non me gustaría ser
un peixe gordo”, di o neno, que intúe algo sen saber moi ben que. E o pai, que
si sabe pero xa non intúe, contesta: “Cos anos cambiarás de opinión, xa verás”.
En canto o neno e o pai seguen camiñando, o grupo que se mantiña afastado achégase
a ver. De aí.
Trastornos literarios, Flavia Company, Ed. Páginas de espuma
