martes, 8 de mayo de 2012

AFTER DARK

Canto estou disfrutando coa lectura da obra de Murakami, en concreto coa novela after dark. Resúltame moi completa. Desde a forma de narrar, por exemplo contén comparacións e símiles de grande fermosura e delicadeza, sutiles e moi ilustrativos: " Al igual que la luz de la luna baña un prado desierto, la brillante pantalla ilumina el interior de la estancia" (pp. 96). Ou o feito de falar da débil e fráxil liña que separa o mundo do legal, do correcto... do mundo do socialmente inaceptado: "Y empecé a pensar de la siguiente forma. Que es posible que no exista un muro que separe ambos mundos. Y que, en caso de que exista, quizá sólo sea un endeble tabique de cartón. Y que, en el instante en que te apoyes casualmente en él, puede que se hunda y te caigas al otro lado. O quizás es que el otro lado ya se ha introducido a hurtadillas en nuestro interior, aunque nosotros no seamos conscientes de ello. Ésta es la sensación que empecé a tener. Aunque resulta muy difícil tradurcirla en palabras". (pp 105)


E un momento que me gustou especialmente foi cando Takahashi lle describe a Mari o que significa crear:
"Imagínate que eres capaz de sentir la música muy dentro de ti y que eso afecta de alguna manera a tu cuerpo, que tiene la necesidad de moverse todo el rato, e imagínate que, al mismo tiempo, afecta de igual manera a las personas que están escuchando tu música. Es crear estado de comunión. Supongo." (pp 101)

A versión que estou a manexar é a edición do Círculo de Lectores do ano 2008.

E para acompañar a lectura do artigo, algo de música, tan importante na obra:


ANIMÁDEVOS, E DISFRUTADE DESTE AUTOR E DA SÚA OBRA.

domingo, 6 de mayo de 2012

RELENDO A LORCA




Nestes tempos nos que rexorden homofobias durmidas (pensei que xa esquecidas), a ansia de ler máis a Lorca polo miúdo, lévame nun principio aos seus poemas galegos.

MADRIGAL Á CIBDÁ DE SANTIAGO


Chove en Santiago
meu doce amor.
Camelia branca do ar
brila entenebrecido ao sol.


Chove en Santiago
na noite escura.
Herbas de prata e sono
cobren a valdeira lúa.


Olla a choiva pola rúa,
laio de pedra e cristal.
Olla no vento esvaído
soma e cinza do teu mar.


Soma e cinza do teu mar
Santiago, lonxe do sol;
ágoa de mañán anterga
trema no meu corazón.


Seis poemas galegos (1932-1934), Federico García Lorca

http://hablandorepublica.blogspot.com.es
http://hablandorepublica.blogspot.com.es/2012/04/federico-garcia-lorca-el-gran.html

A choiva que estes días nos acompaña xenerosamente e que está a revivir o campo. Os días de primavera están bañados por unha choiva xenerosa, esperada, desexada. A choiva que cae sobre a pedra galega e todo cheira a seixo mollado. Arrecendos de primavera.