Canto estou disfrutando coa lectura da obra de Murakami, en concreto coa novela after dark. Resúltame moi completa. Desde a forma de narrar, por exemplo contén comparacións e símiles de grande fermosura e delicadeza, sutiles e moi ilustrativos: " Al igual que la luz de la luna baña un prado desierto, la brillante pantalla ilumina el interior de la estancia" (pp. 96). Ou o feito de falar da débil e fráxil liña que separa o mundo do legal, do correcto... do mundo do socialmente inaceptado: "Y empecé a pensar de la siguiente forma. Que es posible que no exista un muro que separe ambos mundos. Y que, en caso de que exista, quizá sólo sea un endeble tabique de cartón. Y que, en el instante en que te apoyes casualmente en él, puede que se hunda y te caigas al otro lado. O quizás es que el otro lado ya se ha introducido a hurtadillas en nuestro interior, aunque nosotros no seamos conscientes de ello. Ésta es la sensación que empecé a tener. Aunque resulta muy difícil tradurcirla en palabras". (pp 105)
E un momento que me gustou especialmente foi cando Takahashi lle describe a Mari o que significa crear:
"Imagínate que eres capaz de sentir la música muy dentro de ti y que eso afecta de alguna manera a tu cuerpo, que tiene la necesidad de moverse todo el rato, e imagínate que, al mismo tiempo, afecta de igual manera a las personas que están escuchando tu música. Es crear estado de comunión. Supongo." (pp 101)
A versión que estou a manexar é a edición do Círculo de Lectores do ano 2008.
E para acompañar a lectura do artigo, algo de música, tan importante na obra:
ANIMÁDEVOS, E DISFRUTADE DESTE AUTOR E DA SÚA OBRA.
Nestes tempos nos que rexorden homofobias durmidas (pensei que xa esquecidas), a ansia de ler máis a Lorca polo miúdo, lévame nun principio aos seus poemas galegos.
MADRIGAL Á CIBDÁ DE SANTIAGO
Chove en Santiago meu doce amor. Camelia branca do ar brila entenebrecido ao sol.
Chove en Santiago na noite escura. Herbas de prata e sono cobren a valdeira lúa.
Olla a choiva pola rúa, laio de pedra e cristal. Olla no vento esvaído soma e cinza do teu mar.
Soma e cinza do teu mar Santiago, lonxe do sol; ágoa de mañán anterga trema no meu corazón.
Seis poemas galegos (1932-1934), Federico García Lorca
A choiva que estes días nos acompaña xenerosamente e que está a revivir o campo. Os días de primavera están bañados por unha choiva xenerosa, esperada, desexada. A choiva que cae sobre a pedra galega e todo cheira a seixo mollado. Arrecendos de primavera.