Canto estou disfrutando coa lectura da obra de Murakami, en concreto coa novela after dark. Resúltame moi completa. Desde a forma de narrar, por exemplo contén comparacións e símiles de grande fermosura e delicadeza, sutiles e moi ilustrativos: " Al igual que la luz de la luna baña un prado desierto, la brillante pantalla ilumina el interior de la estancia" (pp. 96). Ou o feito de falar da débil e fráxil liña que separa o mundo do legal, do correcto... do mundo do socialmente inaceptado: "Y empecé a pensar de la siguiente forma. Que es posible que no exista un muro que separe ambos mundos. Y que, en caso de que exista, quizá sólo sea un endeble tabique de cartón. Y que, en el instante en que te apoyes casualmente en él, puede que se hunda y te caigas al otro lado. O quizás es que el otro lado ya se ha introducido a hurtadillas en nuestro interior, aunque nosotros no seamos conscientes de ello. Ésta es la sensación que empecé a tener. Aunque resulta muy difícil tradurcirla en palabras". (pp 105)
E un momento que me gustou especialmente foi cando Takahashi lle describe a Mari o que significa crear:
"Imagínate que eres capaz de sentir la música muy dentro de ti y que eso afecta de alguna manera a tu cuerpo, que tiene la necesidad de moverse todo el rato, e imagínate que, al mismo tiempo, afecta de igual manera a las personas que están escuchando tu música. Es crear estado de comunión. Supongo." (pp 101)
A versión que estou a manexar é a edición do Círculo de Lectores do ano 2008.
E para acompañar a lectura do artigo, algo de música, tan importante na obra:
ANIMÁDEVOS, E DISFRUTADE DESTE AUTOR E DA SÚA OBRA.
Nestes tempos nos que rexorden homofobias durmidas (pensei que xa esquecidas), a ansia de ler máis a Lorca polo miúdo, lévame nun principio aos seus poemas galegos.
MADRIGAL Á CIBDÁ DE SANTIAGO
Chove en Santiago meu doce amor. Camelia branca do ar brila entenebrecido ao sol.
Chove en Santiago na noite escura. Herbas de prata e sono cobren a valdeira lúa.
Olla a choiva pola rúa, laio de pedra e cristal. Olla no vento esvaído soma e cinza do teu mar.
Soma e cinza do teu mar Santiago, lonxe do sol; ágoa de mañán anterga trema no meu corazón.
Seis poemas galegos (1932-1934), Federico García Lorca
A choiva que estes días nos acompaña xenerosamente e que está a revivir o campo. Os días de primavera están bañados por unha choiva xenerosa, esperada, desexada. A choiva que cae sobre a pedra galega e todo cheira a seixo mollado. Arrecendos de primavera.
Podedes escoitar á poeta Olga Novo falando do seu novo libro, Cráter. Unha das mellores poetas galegas na actualidade. A súa poesía nunca deixa indiferente ao lector. Verba contundente, varuda, forte... e, sobre todo, da terra, desa terra e da parte da nosa Terra en perigo de extinción. A Galicia rural. Xa me tarda lelo. A partir do minuto 11:30 aproximadamente.
Leoš Janáček foi un compositor checo (1854-1928) Estudou música no conservatorio de Berlín. Desempeñou o cargo de organista en Brno. Foi profesor do conservatorio de Praga. Ao seu período de madurez pertencen as súas mellores obras para piano, obras de cámara, a Misa Glagolíticaou a Sinfonietta. Tamén recolleu cancións populares eslavas. Hoxe é considerado un dos grandes renovadores da ópera do século XX. A SINFONIETTA é unha obra para grande orquestra, expresiva e festiva. Está adicada ás forzas armadas checoslovacas, e o autor dixo que pretendía expresar "o home contemporáneo libre, a súa beleza espiritual e alegría, a súa forza, coraxe e determinación para loitar pola vitoria". Esta peza é de grande importancia en 1Q84, a novela do escritor xaponés Haruki Murakami. A obra foi estreada en Praga o 26 de xuño de 1926. Tipicamente dura entre vinte e vinte e cinco minutos.
A radio do taxi estaba sintonizada cun canal de música clásica en FM. A obra, a Sinfonietta de Janácek. Seguramente non é a música máis axeitada para escoitar dentro dun taxi retido no medio dun atasco. O condutor do vehículo tampouco parecía prestar especial atención. O home, de mediana idade, só permanecía fitando para a inmensa fila de coches que sen interrupción se estendía ante el, calado, coma cando un mariñeiro veterano presaxia dende a proa o choque das correntes no océano. Aomame, ben recostada no asento traseiro, estaba a escoitar a música cos ollos lixeiramente pechados.
1Q84, Haruki Murakami
Así comeza a obra de Murakami. Ao ler o comezo busco no Youtube e así podo pórlle banda sonora en directo. Promete. Un bo comezo. A protagonista dentro dun taxi e pensando no seu nome, Aomame (guisante) e xogando co seu significado, un toque de humor e de orixinalidade que engancha na lectura.
Que a persoa amada perda a cabeza, para ter que atopala de novo. Que fermoso. Reiniciar constantemente o amor. Co fermosos que son os primeiros momentos, merece a pena soñar de novo o mesmo soño. Volver sentir a sorpresa dunha ollada... esa ollada coa que nos namoraron... que fermoso sería.
